بن بست های تربیتی نتیجه نا آگاهی از وظیفه ی پدر مادری
برای شکل گرفتن کلاسترهای شخصیتی کودکان مان چه می کنیم؟
نازلی چلویی دکترای روانشناسی تربیتی
متاسفانه دیر بازی است که راحت ترین اتفاقی که بین زوج ها صورت می پذیرد صاحب فرزند شدن است. والدین قبل از اینکه بروشور چگونگی رفتار صحیح در این امر مهم رو مطالعه کنند به نام لطف و عنایت خداوند دست به فرزند پروری می کنند.
درصد زیادی از زوج ها بر اساس میزان اطلاعاتی که سینه به سینه و نسل به نسل به آنها منتقل شده شروع به تربیت و آموزش این جگر گوشه می کنند و در این مسیر پر پیچ و خم با آزمون و خطا سعی بر بهتر که نه بهترین شدن ناز پرورده ی خود دارند. در این راه پر فراز و فرود والدین دست به تغییر رفتار های بسیاری می زنند و تا جایی پیش می روند که به بن بست تربیتی رسیده یا بازخوردهایی غیر از آنچه دلخواه و دلچسب بوده دریافت می کنند.
غافل از اینکه این همه آزمون و خطا کردن و راه را نیمه رفتن و برگشتن تمام ساختار روانی کودک را به هم ریخته و این سر آغازی می شود برای شکل گرفتن کلاسترهای شخصیتی متفاوت در کودکی که مثل یک لوح سفید به دنیا آمده و در این پیچ و خم ها بزرگ شده و شکل می گیرد که جامعه نمود آن را در بزرگ سالی شاهد خواهد بود. اولین قدم والدین قبل از فرزند دار شدن یاد گرفتن و آموزش پدر و مادر شدن است. شش سال اول دوران زندگی کودکان مهم ترین دوارن برای شکل دهی شخصیت آن هاست. بنابراین سعی کنید بعد از ازدواج و قبل از تصمیم به فرزند آوری حتما آموزش لازم را برای به یدک کشیدن نام بلند آوازه ی پدر و مادری ببینید.
این مسئله از جنبه های جسمانی شروع شده تا جنبه های روانی را در می گیرد. بیش از جنبه هایی که نمود بیرونی دارند بخش پنهان و درون کودکان یا همان بخش روانی حائز اهمیت است. والدین با بروز کوچک ترین مسئله ی قابل مشاهده ای کودکان شان را به بالین دکتر رسانده و طلب یاری و مساعدت از دکتر می کنند اما برای اصلی ترین بخش که پنهان و دور از نظر است تدبیری نمی اندیشند.
در خیلی از موارد جنبه های روانی کودک است که بر بخش های جسمانی وی اثر گذاشته و وی را با مشکلی جدی مانند جویدن ناخن،شب ادراری،ناسازگاری،پرخاشگری رو به رو می سازد. سعی کنید در زمره ی والدین آگاه قرار بگیرید تا از به هدر رفتن نیرو و زمانی که صرف می کنید جلوگیری شود. آموزش والدین بودن کار سختی نیست اما به زمان زیادی احتیاج دارد.
متاسفانه تا به امروز تلاشی برای درونی کردن مفهوم آموزش والد گری صورت نگرفته و والدین خود نا آگاه بوده و هر انچه در چنته داشتند برای آموزش و پرورش کودکان به کار گرفته اند و سعی بر این شده آنچه که موجود است طرحواره ای شود برای ایجاد شخصیتی به ظاهر جدید اما در باطن برگرفته شده از پدر یا مادر و در باقی کار را90 درصد محصول را پوشش می دهد. پدر و مادر بودن سهم بزرگی است از زندگی و آینده ی فردی که به جهان هستی پا می گذارد که خود در آینده همین روند را طی خواهد کرد.
فرق والدین در نوع سخت گیر، آسان گیر و بی تفاوت جایی مشخص خواهد شد که کودک در رفتار و تصمیمش احساس تزلزل کرده و عزت نفس و اعتماد به نفسش را از دست می دهد. ارمغان چنین دنیای برای کودک شک و تردید است و در کل جایی را برای خود در نظر نمی گیرد.
این کودک دائم به دنبال این است که کار اشتباهی انجام ندهد، شکست نخورد، اگر شکست خورد به دنبال تجربه های جدید هرگز نمی رود، سعی در گرفتن تایید دیگران دارد و رفته رفته به دنبال تجربه های تکراری رفته و سعی می کند از این راه پدیرفته شود. این کودکان به شدت از مورد قضاوت قرار گرفتن وهم دارند و در کنار این ترس کم کم ترس بی موضوع یا همان اضطراب آغاز می شود.
این کودکان دو بخش شخصیتی را در خود تجربه می کنند، بخش اول کودکی است که به سوی بازی های فردی گرایش پیدا کرده و از هر خطری دوری گزینی می کند و تنها به زندگی ادامه می دهد و از سوی دیگر شخصیتی ممکن است شکل بگیرد که به سمت بهترین بودن پیش می رود و همه ی کارها را باید به نحو احسنت انجام داده و خودش را بهترین شکل ممکن جلوه می دهد. این دسته از کودکان در بزرگسالی دچار کمال گرایی خواهند شد.
در پس کمال گرایی همیشه پنهان کاری خوابیده است و در کنار این پنهان کاری کودک می آموزد برای بهترین بودن و جلب نظر اطرافیان به هر راهی متوصل شده و دست به هر کاری بزند. دیگران به مثابه یک پله برای او عمل می کنند و از هر شخصی به اندازه ای که باید استفاده می کند.
