روانشناسان با بررسی‌های آزمایشگاهی فراوانی سعی کرده‌اند بدانند آیا رها ساختن نسبی عنان پرخاشگری از میزان آن می‌کاهد یا خیر. بررسی‌هایی با کودکان نشان داده که داشتن فعالیت‌های پرخاشگرانه، یا رفتار پرخاشگرانه را افزایش می‌دهد یا تأثیری در میزان آن ندارد. در آزمایش‌هایی با بزرگسالان نیز عموماً همین نتایج به‌دست آمده است. در یک مورد، وقتی فرصت‌های مکرر برای وارد آوردن ضربه‌ الکتریکی به آدم دیگری (کسی که نمی‌توانست تلافی کند) داده شد، دانشجویان به‌تدریج تنبیه‌گری بیش‌تری نشان دادند. به‌علاوه، افراد خشمگین در مقایسه با افراد غیرخشمگین در حملات بعدی بیش‌تر تنبیه‌گر می‌شوند. اگر ابراز پرخاشگری نقش پالایشی می‌داشت، سائق پرخاشگری افراد خشمگین می‌بایستی با دست زدن به اعمال پرخاشگرانه کاهش یابد و پرخاشگری بیش‌تر به تنبیه‌گری کمتر منجر گردد.

پالایش یکی از روش‌هایی است که، اضطراب ناشی از خودخواهی و احساسات غیرقابل قبول ما انسان‌ها را می کاهد. و این اضطراب‌ها و احساسات منفی را به رفتارهایی مثبت و اجتماعی قابل قبول تبدل می کند. فروید پالایش را نشانه بلوغی می دانست که به مردم اجازه می دهد تا از راه های متمدنانه‌تر رفتارهایی قابل قبول را از خود نشان دهند. فروید معتقد بود این روند می‌تواند افراد را به دنبال فعالیت‌هایی که برای سلامتی آن‌ها بهتر است هدایت کند. بررسی‌هایی که در آن‌ها سعی می‌شود بین پرخاشگری به‌عنوان سائق و پرخاشگری به‌عنوان پاسخ آموخته‌شده تمایز قائل شوند، غالباً بر مفهوم پالایش (برون‌ریزی هیجان به‌صورتی شدید) تمرکز دارند. اگر پرخاشگری را سائق بدانیم، آنگاه ابراز آن باید اثر پالایشی داشته باشد و از شدت احساس‌ها و رفتارهای پرخاشگرانه بکاهد (شبیه غذا خوردن که موجب کاهش احساس گرسنگی و اعمال مربوط به آن می‌شود).